denizaytaç

Rumi , “Aradığın da seni arıyordur.” diyor.

Yoga hikayem böyle başladı.

O beni, ben onu ararken yolda kavuştuk.

Aradığım şeyi uzun bir müddet bilmiyordum. Bilene kadar Marmara Üniversitesi Kimya Mühendisliği’ni ite kaka bitirmiş, Amerika’da eşimle bir yıl bir macera yaşamış, Türkiye’ye tekrar döndüğümde öğretmenlik formasyonu alıp lise ve ortaokul öğrencilerine  Matematik ve Kimya dersleri vermiştim.

Bir Nepal gezisinde ; baharatlı sokakları egzotik havası her yerden fırlayan tuktuklar  bir kenara dursun hiç bitmeyen korna sesleriyle ve o seslere hiç aldırış etmeyen insanları görünce içime ilk merak tohumunu attı yoga.

Üstelik, herkes de yoga yapmıyordu.

Annapurna’nın eteklerinde  on bin feet tırmandık günlerce. Tüm gün neredeyse  hiç konuşmadan.

Dağlarla ve gökyüzüyle hemhal olup , yanından geçtiğim nehirlerin sesinde kaybolarak.

Belki de tek kelime etmeden. Bu benim için büyüleyici bir deneyimdi.

Ve belki de ilk meditasyon deneyimimdi.

İçimde bitmek bilmeyen sorular vardı ve sorularımın yanıtlarını ararken sorularımın çoğalmasını istiyordum.

Sakin bir zihne sahip olmanın yollarını arıyordum. Ve günler süren o yürüyüşte , yoga da beni aradığını söyledi ilk kez.

O yolculuktan bu yolun başladığını ve hiç bitmeyeceğini koydum cebime.

Beni bana götürecek yol dedim buna.

Yol uzun ,yol güzel.

Umarım seninle de yolumuz kesişir ve bir şeyler öğreniriz birbirimizden.

Sevgimle ,

Deniz